André van Duin - Wij

Opa kijk ik vond op zolder #7

André van Duin heeft een glaasje wijn en rookt rustig een sigaret bij de open haard terwijl hij ons warm aanstaart. De plaat heet ‘Wij’ dus wij kunnen inbeelden dat André naar ons kijkt, en wij daar tegenover hem zitten. Samen met André bij de haard, voor een zwoele avond met zachte serenades. Serenades en sigaretten, want achter André zien we drie pakjes liggen, hetgeen ófwel betekent dat André in afwachting van onze komst zijn stembanden al even heeft opgewarmd middels de beste technieken van 1982, ófwel dat we er rustig vanuit moeten gaan dat we de rest van de avond André door een rookgordijn zullen moeten aanschouwen. In dat laatste zit wel een figuurlijke kern van waarheid want wij brengen deze avond door met een andere André, één die we niet gewend zijn. Niet de André van het “Pizzalied”, “’Kheb Hele Grote Bloemkoole” en “Er staat een Paard in de Gang” maar een rustige, sensuele bariton die wijn drinkt bij de open haard en alleen fotografisch waar te nemen is als men eerst een potje vaseline op de lens uitsmeert.

Hoe klinkt het dan als André zich van zijn serieuze kant laat zien? Nouja, een beetje alsof je een rit maakt in een paard en wagen bestuurd door een koetsier die het tegenovergestelde van helium heeft geconsumeerd. Het is traag en het is laag. Ik liep even naar de pick-up om te kijken of de plaat niet toevallig op een te laag toerental aan het spelen was. Nee, zo hoort het te klinken. Twee uitzonderingen daargelaten is de plaat zo laag en langzaam dat eenieder die op basis van deze voorzijde een zwoele avond met André verwachtte, toch moet concluderen dat André vermoedelijk een slaapmiddel in je drankje gegoten heeft. Voor het doel van in slaap vallen lijkt mij de plaat overigens uitermate geschikt want zo’n beetje ieder nummer is een schets van een situatie waar je lekker blij en warm en rustig van wordt. Zo is er ‘Zitten in de Zon’ dat gaat over zitten in de zon, ‘Vanuit een mandje’ dat gaat over een rustig reisje in een luchtballon, en zijn er verder zeker vijf nummers die gaan over nostalgische herinneringen (je kindertijd, het huis waar je vroeger woonde, enz.). Dit is muzikale Xanax.

Tsja, wat moeten we daar nu van zeggen? Willem Duys weet het wel. Hij beschrijft op de achterzijde de nummers op deze plaat als “stuk voor stuk juweeltjes van vaderlandse zangkunst”. Misschien dat André’s warme blik op de voorzijde van de plaat te hoge verwachtingen in mijn boezem heeft gewekt, maar voor die loftrompet bevochtig ik mijn lippen niet. Wellicht dat de tijden veranderd zijn en ik meer snelheid en meer actie gewend ben. Aan de andere kant, misschien was deze plaat ook in ’82 al traag. Ik zie Willem er ook prima voor aan gewoon maar wat complimenten op te schrijven omdat hij constant in slaap viel en er aldus niet in slaagde tot het einde van de plaat te geraken. Dan was hij in ieder geval van het klusje af en kon hij naar bed. Daar heeft ondergetekende inmiddels ook wel goesting in gekregen, zou André toch iets in mijn drankje hebben gedaan?

Oordeel

Omslag:

3 pakjes sigaretten

Inhoud:

1 schaap, 2 schapen, 3 schapen, 4 schapen, 5 schapen, 6 schapen, 7 schapen

Oordeel zelf

Rechtenvermelding

Afbeelding Schaap © Diego Delso, delso.photo, CC BY SA