Peter Schreiber - Peter Schreiber

Opa kijk ik vond op zolder #10

Dit is de tiende plaat die ik dit voor 'Opa kijk ik vond op zolder' recenseer. Een klein jubileumpje. Nu heb ik soms het gevoel dat ik te kritisch ben op veel platen en stiekem deze recensies gebruik omdat ik iets zoek om over te zeiken. Om die reden zullen we deze keer een plaat beluisteren waar ik uitermate positief over ben: Peter Schreiber. Deze plaat raakt me precies in mijn muzikale G-Spot: grappige goede taalkundige vondsten, verhalende teksten en lekkere deuntjes. Precies het raakvlak tussen de nummers van cabaretiers en mainstream muzikanten, tussen theater en TV. Het is echt een knappe prestatie als iemand een plaat weet te maken die zich precies daar bevindt, want je nummers moeten dan tekstueel boeiend genoeg zijn om aandacht aan te geven en muzikaal prettig genoeg om op de achtergrond aan te hebben staan. Peter Schreiber is een plaat die praktisch 100% is gevuld met dat soort nummers. Het is hit, na hit, na hit.

In de praktijk viel het mee qua hits want hoewel Schreiber weliswaar een klein hitje scoorde in ’82 met het nummer “Nooit Meer Verliefd” verdween onze besnorde zolderkamerpoëet ongeveer zo vlug als hij verscheen. Waar naar toe? Het is nergens te vinden. Buiten het feit dat Peter Schreiber inderdaad heeft bestaan, een plaat heeft uitgebracht, en in 2010 overleed is het internet vrij beperkt qua informatie. Mijn persoonlijke hypothese is dat een groep wetenschappers in ’82 vaststelde dat het natuurkundig onmogelijk was dat Schreibers muziek tekstueel zó goed in elkaar zat en hem miljoenen bood om als test subject te dienen. Een alternatieve verklaring is dat Schreiber eigenlijk een buitenaards wezen was uit een vergevorderde beschaving die in de gedaante van troubadour ons wijsheid en kunst uit de toekomst kwam brengen, maar uiteindelijk moest concluderen dat we er nog niet klaar voor waren.

Een meer plausibele hypothese is dat Schreiber na zijn kortstondige succes gewoon een bruine kroeg in is gedoken wetende dat hij zichzelf nooit meer zou kunnen overtreffen (of misschien gewoon omdat hij zin had in een pilsje) en toen de tijd 30 jaar uit het oog is verloren, tot hij op een dag wakker werd en door had dat hij niet meer leefde. Dat laatste is geen willekeurig ingegeven idee want veel van Schreibers teksten gaan over roken en drinken. Zo is er een ode aan de alcohol (“Wat ben jij voor een vriendin?”) een brakke nabeschouwing van een dronken avond (“Na het feest”) en een nummer geweid aan Schreiber’s nicotineverslaving (“Iets waar ik elke morgen naar verlang”). In een nummer over de dood (“Morituri te salutant”) zingt onze rijmkunstenaar zelfs – in karakteristiek vrolijk ABN – dat hij teveel rookt en drinkt en daarom waarschijnlijk niet echt oud zal worden.

In het licht van dat laatste krijgt de voorkant van de plaat toch een tragisch, misschien zelfs wel nostalgisch, tintje. Dat nummer over de dood heet “Morituri te salutant”, Latijn voor “Zij die zullen sterven groeten u” en op de voorkant van de plaat begroet Schreiber, die op 52-jarige leeftijd overleed, ons door zijn hoedje af te doen. Vanuit de vergetelheid lacht Peter ons toe. Dat heeft ook iets poëtisch, want het is alsof Peter zwaait naar toekomstige generaties kleinkunstenaars en zegt ‘tabé, nu is het aan jullie’. Zou Schreiber echt gewaardeerd zijn in zijn tijd dan zouden alle latere tekstdichters in zijn schaduw hebben gestaan. Gelukkig is hij zo onzichtbaar gebleven dat de rest nog wat zon kan vangen.

Omslag:

3 walrus snorren

Inhoud:

5 koude pilsjes