Ron Brandsteder - Niet alleen

fwgerritsen
15 dec 2023
3 minuten om te lezen

Opa kijk ik vond op zolder #12

Ron Brandsteder kan niet zo goed zingen. Hij heeft wel een fijne stem, een lage kamervullende stem. Een kenmerkende stem ook. Ik kon mij niet meer voor de geest halen hoe hij klonk, maar toen de plaat startte dacht ik meteen ‘dat is inderdaad Ron Brandsteder’. Dit zegt vrij veel, gezien de laatste keer dat ik die stem hoorde vermoedelijk een jaar of 20 geleden is, toen als kind thuis met mijn ouders en zus zaterdagavond naar Laat Ze Maar Lachen keek. De nostalgische warmte die van die stem uitgaat moet het echter afleggen tegen behoorlijk wat problemen met zuiverheid en uitspraak, hetgeen maakt dat Ron tegelijkertijd prettig en onprettig is om naar te luisteren.

Wisten de producenten van deze plaat dat Ron niet zo goed kan zingen? Ongetwijfeld. Niet Alleen is niet enkel de titel van deze plaat maar vermoedelijk ook wat de producent zei toen Ron aangaf dat hij een album wilde opnemen. Andere oplossingen die worden ingezet om te verbloemen dat Ron niet zo zuiver klinkt zijn, onder meer, hem laten praten op de muziek in plaats van zingen en Ron zoveel mogelijk bekende nummers (of vertalingen daarvan) laten zingen, waardoor het nummer relevanter is dan de zanger. Werken deze oplossingen? Matig. Soms is dit simpelweg omdat de oplossing niet goed is uitgevoerd. Zo is bijvoorbeeld Ivo Niehe een van de zangers die is ingevlogen voor een duet, een man die klinkt als een VVD politicus die ondanks tien jaar in de kamer geen enkele publieke bekendheid heeft opgebouwd en nu een zangcarrière is gestart hopende dat hij kan teren op zijn niet-bestaande faam.

Belangrijker is echter dat Niet Alleen niet bedoeld is om aandachtig met een koptelefoon te luisteren. Dit is een plaat die je op de achtergrond speelt tijdens een feestje. Dan kan je een beetje meezingen, of af en toe een gesprekje hebben over de diverse zangers op de plaat, zoals José Houbee (bekend van Luv'), André van Duin, en natuurlijk Ron zelf. In 1983 had Ron al bekendheid als radio DJ, ex-man van Patty Brard en, bij groter publiek, host van de Showbizzquiz. Bovendien is het vanaf de start duidelijk dat Ron het vooral erg leuk vindt om al deze nummers te zingen, kan hem het schelen dat er betere zangers zijn. De plaat opent met een cover van Jim Croce’s “Bad Bad Leroy Brown”, waarbij Ron klinkt als een goedgemutste bruiloftzanger die over onuitputtelijk enthousiasme beschikt, maar niet over onuitputtelijke longinhoud. Dat maakt allemaal niet uit want de ‘unique selling point’ van deze plaat is plezier, niet talent. Gaan we daar in mee dan is dit zeker geen onaangenaam plaatje, maar deze categorie ontstijgen kan Ron helaas niet.

Dat het niet de bedoeling is deze plaat kritisch te bekijken blijkt erg duidelijk als we een blik op de omslag werpen. Als we vluchtig kijken dan lijkt deze niet heel bijzonder. Afgezonderd van het feit dat Ron niet bepaald vrolijk kijkt lijkt de foto op de voorzijde vrij doorsnee jaren ’80 LP. Gewoon een foto van de zanger, verder niet teveel poespas. Kijken we echter dat langer dan zien we dat Ron, zittend op een verlichte trap, omringd wordt door enkele achtergelaten kledingstukken kenmerkend voor het type ‘showbiz spektakel’ waarbij schaarsgeklede danseressen versierd met bonte veren synchroon de trap op swingen: een boa, een pandjesjas en een paar balletschoenen. Ron zelf ziet er, met zijn kraag open en zijn stropdas losgeknoopt, tussen deze feestrestanten ook niet bepaald fris uit. Dit is een redelijke apart beeld gekeken naar de titel. Ze hadden Ron ook zingend af kunnen beelden temidden van het showgezelschap maar kozen ervoor hem te plaatsen in de restanten van een feest dat duidelijk voorbij is. Een plaat getiteld Niet Alleen met op de voorkant een man eenzaam tussen de resten van een feestje... staat er ook een duet met Iro Niehe op deze plaat?

Op een willekeurig feestje met mensen van boven de veertig kun je Ron wellicht nog een keertje draaien, maar als je dat vergeet te doen dan zal niemand hem missen. Vangen we de blik die Ron ons vanuit de hoes toewerpt, dan is het bijna alsof hij wist dat deze plaat vergeten zou worden. In tegenstelling tot Rons zangstem straalt er uit die blik geen plezier. Nee, wat er uit die blik straalt is een treurig verlangen. Zijn waterige puppy oogjes voegen twee woorden toe aan de titel van deze plaat: “Laat me...”.

Oordeel

Omslag

2 zielige hondjes